Στις 4 Νοεμβρίου 1966 σημειώθηκε μία από τις μεγαλύτερες πλημμύρες στην Ιστορία της Ιταλίας....
Η καταρρακτώδης βροχή διήρκεσε σαράντα ώρες και η γειτονική χώρα καταποντίστηκε, από τις Άλπεις μέχρι τη Σικελία. Συνολικά 35 άτομα βρήκαν τον θάνατο και εκατοντάδες άλλα τραυματίστηκαν από τους ποταμούς νερού και λάσπης που έπνιξαν τις πεδιάδες και απομόνωσαν επί ημέρες τεράστια τμήματα της χώρας, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το Μπελούνο στο βορειοδυτικό τμήμα της χώρας, όπου οι άστεγοι υπερέβησαν τους 15.000.
Ανεπανάληπτη ήταν και η καταστροφή στην Τοσκάνη, όπου τα αγριεμένα νερά του ποταμού Άρνου παρέσυραν σπίτια και γέφυρες και, το κυριότερο, προκάλεσαν ανεπανόρθωτες ζημιές στα αριστουργήματα της Αναγέννησης. Το νερό εισέβαλε στο Βαπτιστήριο, στο Παλάτσο Βέκιο, στο Ουφίτσι, στο Ντουόμο και στην Κεντρική Εθνική Βιβλιοθήκη, προκαλώντας ανυπολόγιστες καταστροφές σε 60.000 βιβλία, 1.300 πίνακες, τρία έως τέσσερα εκατομμύρια χειρόγραφα και άλλα έργα τέχνης που φιλοξενούνταν σε μουσεία, βιβλιοθήκες και εκκλησίες. Η ιστορική Σάντα Κρότσε της Φλωρεντίας καταστράφηκε από την οργή του Άρνου, αν και τα δύο μεγάλα σύμβολα της περιοχής, ο κεκλιμένος Πύργος της Πίζας και το Πόντε Βέκιο της Φλωρεντίας, έμειναν αλώβητα, προς τιμήν των μεσαιωνικών μαστόρων που τα έχτισαν. Ένα από τα έργα που υπέστησαν τις μεγαλύτερες φθορές ήταν ο «Μυστικός Δείπνος» του Βαζάρι, αφού έμεινε βυθισμένο για σχεδόν δώδεκα ώρες.
Η εικόνα της πόλης μετά το τέλος της πλημμύρας ήταν αποκαρδιωτική και αρκετοί εθελοντές έτρεξαν να βοηθήσουν τους κατοίκους και, μεταξύ άλλων, βοήθησαν και στην αποκατάσταση των βιβλιοθηκών, αν και πολλά ιστορικά κείμενα χάθηκαν διά παντός. Μέχρι και σήμερα σε πολλά σημεία της πόλης υπάρχουν σημάδια τριών και τεσσάρων μέτρων πάνω σε σπίτια και κτίρια που δείχνουν μέχρι πού είχε φτάσει η στάθμη του νερού από τις φονικές πλημμύρες.