Το T-33 ήταν το πρώτο αεριωθούµενο που εντάχθηκε στη δύναµη της Αεροπορίας το 1951. Ακολούθησαν επιπλέον παραλαβές τις δεκαετίες του ‘60 και του ‘70, κάποια Καναδικής κατασκευής.
Χρησιµοποιήθηκαν ως εκπαιδευτικά, µέχρι την αντικατάστασή τους από τα T-2E, επιχειρώντας µε τις 361, 221 και 222 Μοίρες Εφαρµοσµένης Εκπαίδευσης (Μ.Ε.Ε) και τα οµώνυµα Σµήνη, 366, 367 και 368.
Για πολλά χρόνια τα T-33 ήταν βαµµένα σε χρώµα ασηµί, µέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ‘70 οπότε βάφτηκαν σε παραλλαγή «Βιετνάµ».
Εξαίρεση αποτέλεσαν κάποια αεροπλάνα της 222 Μ.E.E τα οποία χρησιµοποιήθηκαν ως ρυµουλκά στόχων και ήταν βαµµένα πορτοκαλί. Αποσύρθηκαν το 2000.
Τα T-33A&Mk III Shooting Star στην Ελλάδα
Ως ηµέρα εισόδου του τύπου στην Π.Α. θεωρείται η 21η Σεπτεµβρίου του 1951, όταν τα δύο πρώτα από αυτά (τα µε αριθµούς σειράς 50-434 και 50-435) προσγειώθηκαν στην Αεροπορική Βάση της Ελευσίνας.
Από τότε ακολούθησε µια ασύλληπτη πορεία που µετέβαλε το T-33 σε πραγµατικό στυλοβάτη της Αεροπορίας, καθώς πέρα από την εκπαίδευση των Ικάρων (µέχρι τα µέσα της δεκαετίας του 1970), ανέλαβε πληθώρα άλλων αποστολών.
Η πορεία πάντως αυτή έµελλε να καθυστερήσει για λίγο, καθώς το επόµενο T-33 παραδόθηκε πολύ αργότερα, τον Απρίλιο του 1952 και τα επόµενα δύο άργησαν ακόµα περισσότερο.
Αυτή η αργοπορία επηρέασε και το πρόγραµµα των F-84G, η καινοτοµίες των οποίων επέβαλαν για τους πιλότους την απόκτηση εµπειρίας σε αεριωθούµενα, καθώς µάλιστα το 84G δε διέθετε διθέσια έκδοση.
Η Ελλάδα τελικά παρέλαβε συνολικά 176 T-33, κυρίως από τις Η.Π.Α και τον Καναδά (23 αεροσκάφη Mk.III).
Τα Mk.III έφεραν δύο πολυβόλα Browning M-3 των 12,7 mm µε 300 Β.Α.Ο και βόµβες Μ-64 των 500 lbs, Μ-65 των 1.000 lbs ή ρουκέτες των 2,75’’.
Επιπλέον ήταν δυνατή η µεταφορά βοµβών napalm και φυσικά εκπαιδευτικών πυροµαχικών, όπως τα βοµβίδια BDU-33.
Η αξιοποίησή τους ξεκίνησε ουσιαστικά από το 1952, όταν εντάχθηκαν προσωρινά στην 337 Μ.∆. Στις 8 / 7 / 1952 συγκροτήθηκε στην Ελευσίνα (112 Π.Μ) το Κέντρο Μετεκπαιδεύσεως Αεριωθουµένων, που στις 27 / 10 / 52 µετονοµάστηκε σε Κέντρο Μετεκπαιδεύσεως και Οργάνων Αεριωθουµένων, για τη συνδυασµένη εκπαίδευση των Ιπταµένων τόσο στον τύπο, όσο και την ενόργανη πτήση.
Έκτοτε τα T-33 ανέλαβαν την προκεχωρηµένη και επιχειρησιακή εκπαίδευση των Ικάρων, µέχρι την αντικατάστασή τους στο ρόλο αυτό από τα νεώτερα T-2E.
Στη συνέχεια ανέλαβαν πληθώρα ρόλων, ενώ µοιράστηκαν σε ανεξάρτητα Σµήνη των Πτερύγων Μάχης, ανάλογα µε τις ανάγκες που προέκυπταν κατά καιρούς, κυρίως για την πτητική εξάσκηση των άπειρων Ιπταµένων στις διάφορες Μονάδες.
Ο πατριάρχης της αεριώθησης στην Ελλάδα υπηρέτησε επί 49 συναπτά έτη µε τα Ελληνικά χρώµατα, µη έχοντας ξεπεραστεί από κανένα άλλο αεροσκάφος µέχρι σήµερα, εκτός από το C-47 Dakota.
Τα φορτία µπορούσαν να αναρτηθούν σε τέσσερεις φορείς κάτω από τις πτέρυγες και ορισµένα και στα ακροπτερύγια.
Οι Καναδοί είχαν υιοθετήσει και διαφορετικό κινητήρα, το Βρετανικό Rolls Royce Nene RN, ο οποίος απέδιδε 5.092 λίβρες ώσης (2.310 kgr) οριακά ασθενέστερος από τον Allison J33-A-35 των 5.393 λιβρών (2.446 kgr) που έφεραν τα αεροσκάφη Αµερικανικής κατασκευής.
Τα τελευταία χρόνια της καριέρας τους ορισµένα είχαν τροποποιηθεί µε σύγχρονα εκτινασσόµενα καθίσµατα δυνατότητας 0-0 τύπου Martin Baker.
Όσα είχαν επιφορτιστεί µε τις αποστολές ρυµούλκησης στόχων είχαν βαφεί µε ζωηρό πορτοκαλί χρώµα για λόγους ασφαλείας.
Σταδιακά σε αρκετά αεροσκάφη άλλαξαν οι τεχνητοί ορίζοντες J-8 µε πιο σύγχρονους τύπου MM-1.
Μετά από 50 χρόνια συναπτής παρουσίας στους Ελληνικούς ουρανούς, συγκέντρωσαν περί τις 450.000 ώρες πτήσης, από τις οποίες 23.000 σε αποστολές ρυµούλκησης στόχων.
Περίπου 1.200 Ίκαροι εκπαιδεύτηκαν στα χειριστήριά του, γεγονός που από µόνο του δικαιολογεί το προσωνύµιο «∆ασκάλα» που του είχαν αποδώσει οι χειριστές του.
Ο τύπος εµφάνισε ιδιαίτερα χαµηλό δείκτη ατυχηµάτων, µε µόλις 15 µείζονα ατυχήµατα στη διάρκεια της πολύχρονης καριέρας του.
Η τελευταία έκλεισε στις 19 / 1 / 2000, µε την απόσυρση των 3 τελευταίων T-33 από την ενεργό υπηρεσία, µετά από σχεδόν µισό αιώνα...
