Η Ιστορία του Καπνού...
Η κουλτούρα του καπνού για την Ευρώπη ήταν άγνωστη μέχρι το 1492 όταν ο Χριστόφορος Κολόμβος ανακάλυψε το «πούρο», ταυτόχρονα με τον Νέο Κόσμο, παρόλο που ορισμένες έρευνες εκτιμούν ότι η είσοδος της Nicotiana Tabacum στην Κούβα γίνεται μέσω των Aravacas και χρονολογείται μεταξύ δύο-τριών χιλιάδων ετών π.Χ.
Όταν έφθασαν στην Κούβα, το πρώτο πράγμα που είδαν ήταν ένας μεγάλος αριθμός Ινδιάνων που κρατούσαν στα χέρια τους κάποια βότανα, τα οποία κάπνιζαν σύμφωνα με το έθιμο τους. Οι πρώτοι άνθρωποι που κάπνιζαν φύλλα καπνού ήταν οι Μάγια πριν από 1.500 χρόνια. Η κληρονομιά περίεργων χαρακτικών δείχνει πώς αυτός ο λαός της Κεντρικής Αμερικής έδωσε στο κάπνισμα θρησκευτικό και τελετουργικό χαρακτήρα. Μερικοί λαοί της Κολομβιανής Αμερικής όχι μόνο χρησιμοποίησαν τον καπνό για τελετουργικούς σκοπούς, αλλά και ως θεραπευτικό φάρμακο. Στα τέλη του 12ου αιώνα, οι Αζτέκοι εισέβαλαν στην περιοχή των Μάγια και αφομοίωσαν το έθιμο του καπνίσματος. Ωστόσο, έδωσαν στο κάπνισμα πιο κοινωνικό παρά θρησκευτικό χαρακτήρα, καθώς η πιο σημαντική εστίαση ήταν αποκλειστικά στη μεγαλοπρέπεια και τη βελτίωση των σκευών και εργαλείων καπνίσματος. Οι Αζτέκοι κράτησαν το έθιμο μέχρι την άφιξη των Ισπανών στις αρχές του 16ου αιώνα.
Ο καπνός εισέρχεται στην Ευρώπη μέσω της Ισπανίας. Θα χρειαστεί πολύς χρόνος, πριν το πούρο γίνει αποδεκτό ως ευχαρίστηση και απόλαυση, σε αυτήν την πλευρά του Ατλαντικού. Η Ισπανία, η πρώτη που αποίκησε στην Αμερική, ήταν και η πρώτη που έλαβε τους σπόρους μιας μεξικάνικης ποικιλίας, Nicotiana Tabacum. Η καλλιέργειά της προωθήθηκε στην Κούβα και σκλάβοι εισήχθησαν από την Αφρική, για να αυξήσουν την περιοχή της φυτείας, καθώς οι γηγενείς είχαν σχεδόν εξαφανιστεί. Η Ισπανία επέμενε να διατηρήσει το μονοπώλιό της. Η Αβάνα έγινε η προνομιακή χώρα στην παραγωγή και αποστολή καπνού, όχι μόνο στην Ισπανία αλλά και σε ολόκληρη την αυτοκρατορία "δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από τον καπνό", ειπώθηκε στην Κούβα. Η Ισπανία μονοπώλησε το εμπόριο καπνού, για το οποίο καθιέρωσε το 1634 ένα είδος “καπνόσημου” για αυτό το προϊόν για την Castilla y León, ένα καθεστώς που το 1707 επεκτάθηκε σε όλα τα εδάφη της κορώνας, συνοδευόμενο από την απαγόρευση της καλλιέργειας της χερσονήσου για να διευκολύνει έτσι τον τελωνειακό έλεγχο. Η επέκταση του στην Κούβα, όπου πραγματοποιήθηκε μεγάλο μέρος της παραγωγής, προκάλεσε πολλές επαναστάσεις και, το 1735, η Ισπανία παραχώρησε την εκμετάλλευση στην εταιρεία Havana.
Αργότερα, το 1717, ένα βασιλικό διάταγμα του στέμματος της Ισπανίας οδήγησε στην ίδρυση του πρώτου εργοστασίου καπνού στην Κούβα, του Bασιλικού Eργοστασίου της Αβάνας, δημιουργώντας έτσι μονοπωλιακό καθεστώς για τη νεογέννητη κουβανική βιομηχανία. Καθ 'όλη τη διάρκεια του 18ου αιώνα, οι τιμές του καπνού αυξήθηκαν στα ύψη, συμβάλλοντας στην αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης και στον περιορισμό του στην ελίτ. Ο καπνός (χωρίς προηγούμενη επεξεργασία) εκ τούτου προοριζόταν για την υπόλοιπη κοινωνία, και η κατανάλωση καπνού (snuff) έγινε το μεγαλύτερο κοινωνικό τελετουργικό στην Ευρώπη που χαρακτήριζε τις αστικές και αριστοκρατικές κοινωνίες. Αλλά στο τέλος αυτού του αιώνα υπήρξε μια αλλαγή στις συνήθειες καπνίσματος. Για άλλη μια φορά, οι κοινωνικές ομάδες με το υψηλότερο εισόδημα κατέληξαν να καταναλώνουν καπνό. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το κάπνισμα έχει γίνει πλέον παγκόσμιο γεγονός.
Είναι στις αρχές του 19ου αιώνα όταν ο καπνός παύει να είναι φάρμακο για να γίνει ευχαρίστηση, η μόνη ανώτατη απόλαυση, σύμβολο ευημερίας. Το πούρο θα αρχίσει να καταναλώνεται ευρέως, "η μόνη απόλαυση" στη φυσική του μορφή. Σε αυτόν τον αιώνα, καταγράφηκαν οι πρώτες μάρκες πούρων, με τα ονόματα Bernardino Recunrrel και Cabañas y Carvajal. Αργότερα άλλοι όπως Montecristo, Figaro, Punch, Upmann θα κάνουν την εμφάνισή τους. Ξεκινώντας το 1895, με την κατάργηση της δουλείας και την παύση του μονοπωλίου, η εποχή της Δημοκρατίας ξεκίνησε στην Κούβα, με το εργατικό κίνημα που κρυσταλλώθηκε στο μαρξιστικό-λενινιστικό κομμουνιστικό κόμμα, το οποίο θα κερδίσει την επιθυμία για δημοκρατικό και αντι - αποικιοκρατικό κράτος. Η Κούβα χαρακτηρίζεται ως η γεννήτορας του αγώνα για δημοκρατία ως πολιτική συνύπαρξη, αυτή η ιδέα ήταν το “μικρόβιο” της κουβανικής επαναστατικής διαδικασίας.
Από αυτή τη στιγμή και μετά, η Κούβα θα ακολουθηθεί από ένα επαναστατικό εργατικό κίνημα όπου διάφοροι στρατιωτικοί αρχηγοί θα προσπαθήσουν να πάρουν την εξουσία, ο Μπατίστα, ο οποίος από το 1934 ελέγχει την πραγματική εξουσία της χώρας και που ηγήθηκε πραξικοπήματος το 1952, έγινε Ανώτατος Αρχηγός του Στρατού. Αλλά λόγω των δικτατορικών υπερβολών που υποστηρίχθηκαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες, προκλήθηκαν διάφορες εξεγέρσεις που κορυφώθηκαν με την επανάσταση με επικεφαλής τον Φιντέλ Κάστρο που νίκησε τον Μπατίστα το 1959.
Σύγχρονος με τον Φιντέλ ήταν επίσης ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, μια επαναστατική κατ 'εξοχήν, φυσιογνωμία, που πίστευε ότι η επανάσταση ήταν απαραίτητη για τον τερματισμό των κοινωνικών ανισοτήτων, ήταν ένας μεγάλος στοχαστής και υποστηρικτής της κουβανικής επανάστασης μαζί με τον Κάστρο, που ανησυχεί για την ισότητα, την ελευθερία και την υποστηριξη μιας ελεύθερης οικονομίας, ήταν σταθερός υπερασπιστής της καλλιέργειας καπνού, αποκαθιστώντας παλιές μάρκες και βασίζοντας μέρος της κουβανικής οικονομίας στην εκμετάλλευση αυτής της καλλιέργειας.
Πρόσφατα, η Κούβα χωρίστηκε σε δεκατέσσερις επαρχίες, οριοθετημένες στο Βορρά με τις Ηνωμένες Πολιτείες, στο Νότο με την Καραϊβική Θάλασσα, στην Ανατολή με τον Ατλαντικό Ωκεανό και στη Δύση με τον Κόλπο του Μεξικού. Η γεωγραφική της θέση παρέχει ένα ημιτροπικό κλίμα. Μεταξύ των κύριων φυσικών πόρων έχει ζαχαροκάλαμο, καφέ, πατάτες και καπνό, έχει επίσης άλλους ορυκτούς πόρους όπως νικέλιο, χρώμιο, χαλκό και μαγγάνιο, όλοι αυτοί οι πόροι βρίσκονται στα χέρια της κυβέρνησης. Έχει επίσης μια ευρεία και εξωτική χλωρίδα και πανίδα που προσελκύει τους τουρίστες, η κυβέρνηση ελέγχει πολλά εθνικά πάρκα. Πάνω από το ήμισυ του πληθυσμού είναι μιγάδες, και σχεδόν το άλλο μισό είναι ισπανικής καταγωγής.
