Η υπόθεση της παλιάς ελληνικής ταινίας
Η υπόθεση της παλιάς αγαπημένες ελληνικής ταινίας είναι λίγο πολύ γνωστή. Ο χήρος εργοστασιάρχης Αντώνης Δέλβης έχει μία μοναχοκόρη, τη Λίζα, που σπουδάζει στο Λονδίνο. Ο Δέλβης ονειρεύεται ότι η Λίζα θα τον αντικαταστήσει μια μέρα στη διεύθυνση του εργοστασίου του. Εκείνη, όμως, καταφθάνει από το Λονδίνο με εντελώς νέες και ανατρεπτικές ιδέες. Ετοιμάζεται να αναλάβει τη διεύθυνση του εργοστασίου σκοπεύοντας να κάνει πολλές καινοτομίες. Κυρίως ήθελε να χτυπήσει την αυταρχικότητα του πατέρα της. Οι προοδευτικές και σοσιαλιστικές ιδέες της, σχετικά με την απασχόληση, οδηγούν τη Λίζα σε σύγκρουση με τον πατέρα της και με την κοινωνικοπολιτική κατάσταση της εποχής.
Σε μια πορεία ειρήνης, όπου συμμετείχε παρά τη ρητή απαγόρευση του πατέρα της, η Λίζα γνωρίζει τον Γιώργο, ένα φανατικό φιλειρηνιστή νεαρό διαδηλωτή με τον οποίο διαπληκτίζεται από ένα λάθος με αποτέλεσμα να καταλήξουν αμφότεροι στο κρατητήριο. Στην αρχή η Λίζα δείχνει να τον περιφρονεί. Τελικά όμως τον ερωτεύεται αν και ο μαχητικός νεαρός είναι υπάλληλος του πατέρα της και δεν είναι και τόσο ευπρόσδεκτος από τα αφεντικά. Στο τέλος οι δυο τους παντρεύονται.
Το εργοστάσιο που έγιναν τα γυρίσματα της ταινίας «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια»
Αυτό που δεν ξέρουν πολλοί είναι το πού βρίσκεται το εργοστάσιο που έγιναν τα γυρίσματα της ταινίας και πώς είναι αυτό σήμερα. Η Πειραϊκή – Πατραϊκή Βιομηχανία Βάμβακος Α.Ε., γνωστή σαν «Πειραϊκή-Πατραϊκή», ήταν η μεγαλύτερη κλωστοϋφαντουργική βιομηχανία κάποτε. Μια βιομηχανία βάμβακος και έτοιμων ενδυμάτων της Ελλάδος η οποία δρύθηκε το 1919 και λειτούργησε ως το 1996.
Ήταν το 1950 όταν η «Πειραϊκή-Πατραϊκή» κατασκεύασε στο Μεγάλο Πεύκο μεγάλη σύγχρονη εργοστασιακή μονάδα και ήταν το πρώτο εργοστάσιο που κτίστηκε στην Ελλάδα μεταπολεμικά. Πρόκειται για το εργοστάσιο που χρησιμοποιήθηκε στα γυρίσματα της ταινίας του Αλέκου Σακελλάριου, η Κόρη μου η Σοσιαλίστρια με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Για τις ανάγκες της ταινίας, το εργοστάσιο της «Πειραϊκής-Πατραϊκής» μεταμορφώθηκε στο εργοστάσιο Υφασματέξ του Αντώνη Δέλβη δηλαδή του Λάμπρου Κωνσταντάρα. Και ποιος δε θυμάται τις σκηνές στην αυλή του εργοστασίου ακόμη και τις χορογραφίες.
Στην δεκαετία του 1970 η ελληνική βιομηχανία άρχιζε την μεγάλη πτώση της. Τελικά η «Πειραϊκή-Πατραϊκή» έκλεισε παραγωγικά το 1992 όπου απόλυθηκε όλο της το προσωπικό. Αργότερα το εργοστάσιο λειτούργησε για μερικά χρόνια ως άλλη μονάδα παραγωγής.
Σήμερα τίποτα δε θυμίζει τις παλιές εποχές λειτουργίας του εργοστασίου αλλά μπορεί κανείς να συνδέσει στο μυαλό του τις εικόνες με διάφορες σκηνές της ταινίας.
