Τη 10η Αυγούστου του 1793 άνοιξε τις πύλες του ένα από τα διασημότερα μουσεία του κόσμου. Αυτό του Λούβρου. Διακόσια τριάντα χρόνια πριν, γεγονός που το καθιστά ένα από τα παλαιότερα μουσεία τέχνης στον κόσμο.
Βρίσκεται στο κέντρο του Παρισιού, στις όχθες του Σηκουάνα, και εκθέτει 35.000 έργα τέχνης - το 8% των αποκτημάτων του, που υπολογίζονται στα 445.000 κομμάτια.
Οι μόνιμες συλλογές του μουσείου καταλαμβάνουν συνολικά έκταση 60.600 τετραγωνικών μέτρων και ανάμεσα σε αυτές είναι και οι ελληνικές, που καλύπτουν 25 αίθουσες ή χώρους. Από τα σημαντικότερα εκθέματα είναι η Αφροδίτη της Μήλου, ένα από τα γνωστότερα γλυπτά της ελληνιστικής εποχής, που έχει τοποθετηθεί με θεατρικό τρόπο στο τέλος ενός μεγάλου διαδρόμου. Χρονολογείται στα τέλη του 2ου αιώνα π.Χ. και βρέθηκε στη Μήλο το 1820. Επίσης, η Νίκη της Σαμοθράκης και το πορτρέτο της Λίζα Γκεραρντίνι του Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Ο πίνακας είναι γνωστός ως «Μόνα Λίζα» ή «Τζοκόντα». Ακόμη, το «Έρως και Ψυχή», γλυπτό του Αντόνιο Κανόβα.
Το Λούβρο αρχικά ήταν αμυντικό φρούριο και υπάρχουν διάφορες εκδοχές για την ονομασία του. Σύμφωνα με την πρώτη, ονομάστηκε Λούβρο λόγω του τοπωνυμίου της περιοχής όπου οικοδομήθηκε - αυτή λεγόταν Lupara. Πιθανολογείται ότι η περιοχή ονομαζόταν έτσι επειδή είχε πολλούς λύκους (στα λατινικά lupus και το θηλυκό, δηλαδή λύκαινα, στην καθομιλουμένη της εποχής εκείνης στη Γαλλία λεγόταν lupara).
Μια άλλη εκδοχή είναι ότι η ονομασία προέρχεται από τη σαξονική λέξη lauer ή lower, η οποία στα ελληνικά αποδίδεται ως «οχυρωμένο φρούριο». Τρίτη εκδοχή: από τη φράση «L'oeuvre» για το αριστουργηματικό έργο, που όμως δεν είναι ιδιαίτερα πιθανή, αφού το κτίσμα αναφέρεται ως Λούβρο ήδη από το 1200, όταν ακόμα στο φρούριο δεν υπήρχε καμία συλλογή.
Υπάρχει ένα αστικός μύθος για την πασίγνωστη γυάλινη πυραμίδα του Λούβρου, κάτι που όποιος έχει επισκεφθεί το διάσημο μουσείο έχει ακούσει για την πυραμίδα του διαβόλου. Συγκεκριμένα, έχει επικρατήσει πως η πυραμίδα αποτελείται από 666 γυάλινες πλάκες, παρότι τα κομμάτια της πυραμίδας είναι 673.
