Στις 27 Νοεμβρίου του 1826 ο Τζον Γουόκερ κατασκεύασε το πρώτο σπίρτο.
Πριν από τον Άγγλο φαρμακοποιό αποπειράθηκαν και άλλοι να βρουν τη «συνταγή» για τα σπίρτα, αλλά προσπαθούσαν να το κάνουν με φώσφορο και θείο, κάτι το οποίο όπως φάνηκε αποδείχτηκε άκαρπο. Έτσι ήρθε η εφεύρεση του Γουόκερ για να ανοίξει τον δρόμο της σωστής δημιουργίας των σπίρτων.
Τα πρώτα σπίρτα εμφάνισαν πολλά προβλήματα. Η φλόγα δεν ήταν δυνατή, ενώ η μυρωδιά τους ήταν δυσάρεστη. Αρκετοί από όσους είχαν ασχοληθεί με τα πρώτα σπίρτα εμφάνισαν προβλήματα υγείας, κυρίως στα οστά τους, εξαιτίας του λευκού φωσφόρου. Το 1836 ο Ούγγρος Γιάνος Ιρίνι αποφάσισε να αντικαταστήσει το χλωριούχο κάλιο με διοξείδιο του μολύβδου στην κεφαλή του σπίρτου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ανάβει το σπίρτο με πιο ασφαλή τρόπο, ενώ η φλόγα ήταν πιο έντονη.
Αφού είδε πως το πείραμά του πέτυχε, ο Ιρίνι πούλησε την πατέντα του στον Ίστβαν Ρόμερ, ο οποίος ήταν πλούσιος φαρμακοποιός και κατοικούσε στη Βιέννη. Ο Ρόμερ έβαλε μπρος στην παραγωγή των σπίρτων και όπως ήταν φυσιολογικό βγήκε κερδισμένος οικονομικά. Από την άλλη, ο Ιρίνι ήταν ένας φτωχός φοιτητής, ο οποίος, αν και προχώρησε σε μία σημαντική εφεύρεση, δεν μπόρεσε να φτιάξει την οικονομική του κατάσταση.
Το σπίρτο ασφαλείας κατασκευάστηκε το 1844 από τον Σουηδό Γκούταβ Έρικ Πας και βελτιώθηκε μια δεκαετία αργότερα από τον Τζον Έντβαρντ Λούντστρομ. Η εφεύρεση των σπίρτων διευκόλυνε την καθημερινότητα των ανθρώπων της εποχής, ενώ από την άλλη συνέβαλε σημαντικά στην αύξηση ενός μεγάλου ποσοστού των καπνιστών.
