Ταινία που ανήκει στην κινηματογραφική προϊστορία βασισμένη στον μύθο της Κάρμεν έτσι όπως τον είδε ο Ιάκωβος Καμπανέλης, ήταν ένα κόντρα-σχόλιο στην μονολιθική κοινωνία της μεταπολεμικής Ελλάδας. Η αρνητική στάση της κριτικής ήταν περίπου αναμενόμενη. Ωστόσο η ταινία έκανε το ταξίδι της μέσα στο χρόνο, διατηρώντας άθικτο τον μύθο της και σήμερα την απολαμβάνουμε ακόμα ύστερα από σχεδόν εβδομήντα χρόνια.
Ο Αλέκος Αλεξανδράκης, που ανήκει στο πρωταγωνιστικό κάδρο, αφηγείται απίστευτες δυσκολίες για τους ηθοποιούς της εποχής εκείνης. Συγκεκριμένα αναφέρεται στις σκηνές που εκτυλίσσονται στη λαϊκή ταβέρνα «Παράδεισος», που δεν ήταν άλλη από την «Ταβέρνα του Κουλού» στα Εξάρχεια της δεκαετίας του '50.
«Νύχτες και νύχτες κάναμε τα γυρίσματα στην Ταβέρνα του Κουλού, στην οδό Καλλιδρομίου, στα Εξάρχεια. Έκανε τέτοιο κρύο που όταν ήταν να μιλήσουμε μας γέμιζε ο Κακογιάννης το στόμα πάγους για να μην βγαίνει ο αχνός. Φτύναμε τον πάγο, λέγαμε δυο φράσεις, ξανά ο πάγος. Και θυμάμαι πως σε μερικές μέρες είχα πρεμιέρα στο Εθνικό την Μαρία Στιούαρτ με τη Μανωλίδου και του έλεγα πως θα μου κλείσει τη φωνή».
Η μαγεία του σινεμά δημιουργείται συχνά με ευτελή μέσα και τρικ που ο θεατής εκ των υστέρων δεν μπορεί να διακρίνει. Κι έρχεται ο ηθοποιός ή ο σκηνοθέτης για να μας αποκαλύψει τα τεχνάσματα που μας αφήνουν με το στόμα ανοιχτό.
