Μάχη στο Μεσοβούνι...

 

Η Μάχη στο Μεσοβούνι διεξήχθη στις 29 Ιουλίου 1829, στο Μεσοβούνι Θήβας, μεταξύ των Ελλήνων και των Τούρκων. Η μάχη έληξε με νίκη των Ελλήνων.

Υπόβαθρο

Στα μέσα του 1829, τα στρατεύματα του Δημητρίου Υψηλάντη άρχισαν να σημειώνουν επιτυχίες σε πολλούς τόπους της Αττικής και της Βοιωτίας εναντίον των Οθωμανών Τούρκων. Στις 27 Μαΐου 1829 οι Έλληνες απώθησαν μεγάλη τουρκική δύναμη από την Αθήνα στην Μονή του Αγίου Ιωάννη της Χασιάς, ενώ στις 2 Ιουνίου 1829 ένα άλλο σώμα Οθωμανών υπό τον Ομέρ Πασά του Ευρίπου συγκρούστηκε με τους Έλληνες στον Ανηφορίτη, που αναχαιτίστηκε. Στις 10 Ιουνίου, στις 21 Ιουνίου και στις 6 Ιουλίου οι Έλληνες σημείωσαν κι άλλες επιτυχίες, μπροστά από τη Θήβα, στο Μακροβούνι και στον Άγιο Ιωάννη της Χασιάς αντίστοιχα.^[1]

Μάχη

Λίγο καιρό αργότερα, στα μέσα Ιουλίου, ο Κώστας Σίρπης, αντικαθιστώντας τον οπλαρχηγό Χατζηχρήστο, με 120 ιππείς και ο Ευμορφόπουλος με πεζούς στρατιώτες, έστησαν ενέδρα τη νύχτα στη θέση Μεσοβούνι, από όπου θα διέρχονταν οθωμανικές εφοδιοπομπές από την Εύβοια. Οι εχθροί τους όμως άργησαν να φανούν και οι Έλληνες έλαβαν εντολή από τον Δημήτριο Υψηλάντη να εγκαταλείψουν την προσπάθεια.

 Όταν όμως αναχωρούσαν έπεσε στην αντίληψή τους ότι στην πεδιάδα στο Πυρί έβοσκαν άλογα και άλλα ζώα, για τα οποία ο Σίρπης έδωσε εντολή να αιχμαλωτιστούν. Μερικοί Τούρκοι ιππείς από τους Αγίους Θεοδώρους βλέποντας τους Έλληνες εκτεθειμένους στην πεδιάδα επιτέθηκαν και τους περικύκλωσαν. Στο πεδίο της μάχης σύντομα προσήλθαν ενισχύσεις και για τις δύο παρατάξεις και η σύγκρουση γενικεύτηκε.

 Η μάχη έληξε με βαριές απώλειες για τους Έλληνες. Ο Χατζηχρήστος, μόλις ενημερώθηκε για την ήττα, γύρισε και ανέλαβε την ηγεσία του σώματός του, εμψύχωσε τους πολεμιστές του και από κοινού αποφάσισαν να πάρουν εκδίκηση στήνοντας παγίδα πάλι στο Μεσοβούνι. Λίγο καιρό αργότερα, στις 29 Ιουλίου 1829 οι Τούρκοι τραυματίες με συνοδεία 600 ανδρών διέσχιζαν το Μεσοβούνι κατευθυνόμενοι στην Χαλκίδα, όταν δέχθηκαν επίθεση από τους άνδρες του Χατζηχρήστου. Οι Τούρκοι ηττήθηκαν και υποχώρησαν στο χωριό Σπαχήδες, έχοντας αφήσει στο πεδίο περίπου 15 νεκρούς και δύο σημαίες.^[2]