Οι Επτά Σοφοί της Αρχαίας Ελλάδος γεννήθηκαν και έδρασαν κατά το τέλος του 7ου π.χ. αιώνα και τις αρχές του 6ου π.Χ. αιώνα.
Η χρονική αυτή περίοδος ανήκει στους ιστορικούς χρόνους, οι οποίοι διαδέχθηκαν τους μυθικούς και τους ηρωικούς.
Η εποχή αυτή διακρίνεται από τα επόμενα σημαντικά πνευματικά γεγονότα:
Ο θετικός βίος των διακεκριμένων Ελλήνων διαλύει τους θρύλους, ο έμμετρος λόγος παραχωρεί τη θέση του στον πεζό, το πνεύμα επικρατεί της ύλης και η σωματική ρώμη υποχωρεί μπροστά στην παιδεία.
Στην επαναστατική αυτή περίοδο τεράστιο και πρωτοποριακό ρόλο έπαιξαν οι «Επτά Σοφοί», η διδασκαλία των οποίων εκδηλώνονταν με αποφθέγματα «εις βραχέα ρήματα», κατά τον Ηρόδοτο, τα οποία αποτελούσαν πρακτικό οδηγό της σοφίας και τις αρχές της δεοντολογίας και του καθήκοντος των ανθρώπων.
Στηριζόμενος στην εκδήλωση αυτή της σοφίας ο Πλάτων γράφει στον «Πρωταγόρα» ότι η μορφή της φιλοσοφίας των «Επτά Σοφών» ήταν «βραχυλογία τις λακωνική» και ότι «το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν».
Το χαρακτηριστικό γνώρισμα λοιπόν των «Επτά Σοφών» είναι η άμεση παρατήρηση και συνοπτική έκφραση και όχι η συστηματική συγγραφή.
Οι Επτά Σοφοί της αρχαιότητας ήταν οι:
1) Θαλής ο Μιλήσιος ( 624 – 546 π.Χ. )
2) Βίας ο Πριηνεύς ( 6ος π.Χ. )
3) Πιττακός ο Μυτιληναίος ( 650 – 570 π.Χ. )
4) Σόλων ο Αθηναίος ( 640 – 560 π.Χ. )
5) Περίανδρος ο Κορίνθιος ( 627 – 587 π.Χ. )
6) Χίλων ο Λακεδαιμόνιος ( 6ος π.Χ. )
7) Κλεόβουλος ο Ρόδιος ( 6ος π.Χ. )
